எழுத வேண்டிய எம்மவர் பக்கம்,
தொழுதெழுதி தோழமை சூட்டி,
விழுது பற்றி விவேகம் பாராட்டி,
பழுதகற்றிய எம் பத்மர்களை-
இருதயத்தில் பூட்டி,
இருளேந்தா மலர் கொட்டி,
தருணங்கள் வினாடியாக தாள் பணிந்து,
என் இருதயச் சக்கரத்தில் நாளும் நினைவேந்தி,
நாத் தழுதழுக்க நினைவே பாரமாகும்
அவர் தம் ஈகங்களின் அடிச்சுவட்டில்.
ஆண்டோ இரண்டாக அவர்
தியாகங்களின் யாகங்களை
யாக்கையோடு யான் நினைக்கும்
திக்குகள் என் திடமாக!

எங்கோ ஒரு நுகர்வு என் தளம் மேயும்.
சங்கேதமேதுமின்றி அது சாளரம் திறக்கும்.
பங்கமேது இல்லாததாய் அது பாசுரம் பாடும்.
அங்கம்,
அந்த அங்கம் அது போதும் எனக்கு -என்
ஆக்கம் தேக்கமது தவிர்க்கும்.
பூக்கும், அது-
பூக்கும் தொடர் பூபாளம் இசைக்கும்.
உனக்கும் அந்த நெருக்கம் உளமாலை சூடும்.அதை
வனப்பம் ஏற்று வாசல் வசந்தம் ஊ(கூ)டும்.

சிந்தனை செய்யென்றால் நிந்தனை செய்வோரே!
வந்தனை வாசம் பெற வாயிலை திறக்காரே!
நிந்தன் நியம் நியமம் ஊற சுய ஊக்கம் ஆய்ந்தீரா?
பந்தமது பரப்பெழுத பண்பலை வாசித்தீரா?

சொந்தமது சொத்தல்ல என்று சித்தமது நிறைத்தீரா?
மந்தமான மனக் கணக்கில் மணிக்கணக்கில் சீராய்ந்தீரா? -
உந்தனது குணக் குன்றில் என்ன வன(ள)ம் யாசித்தீர்?
மைந்தன் -எங்கள் வைகுந்தன்-
எம் மண்ணென்ற மாதவத்தை மறந்தீரோ -நாளை
உன் மண்ணே உனை மற(று)க்கும் யாதகத்தை மறுதலிப்பீரா?.

எங்கோ ஒரு நுகர்வு என் தகம் ஆசிக்கும்.

விழியின்றி வாழும் மனிதர் காண்-இவர்
மொழியின்றி வாழ்வாரா?
உணர்வதை பேண,
உன்னை தானும் புரிந்து கொள்ள-
மொழியின்றி வேற்று வழியுண்டா?

தாய் மொழி தாய்ப் பாலிற்கு அடுத்த மொழி.
சேய் அதை செம்மலாய் புரிந்திடா விடின்,
செவிலி மொழியா வழி காட்டும்?-கற்க
உவப்புணர்ந்து, உணர்வு செறிந்து ,சிந்தனை செய்ய!
அதை சிராக்கி தாயூட்ட தாய் மொழி தவிர,
மாற்று வழி ஏதும்உண்டா?

தாய் நாடிழந்தோம்,தேசமெலாம்,புல​ம்பெயர்ந்தோம்.
ஊரிழந்துஉறவிழந்து,பூமிப்பர​ப்பில்
சிதறுண்டோம்.
அவரவர் நாட்டில் அந்தந்த மொழி பேச -நாம்
எந்த மொழி கொண்டு எம் உறவு பேண?

எம் உறவை பேணவும்,உணர்வைபுரிந்தெழவும​்-
தாய் மொழியே தாரக மந்திரம்.
புரிந்தெழுவோம்.
விழி இழந்தால் வாழ்வுண்டென்பேன்.
எம்
மொழி இழந்தால்,
தாய் மொழி இழந்தால் தேசியம் மட்டுமல்ல
எம் தேசமே அழியும்.
விழி இழந்தால் வாழலாம்-எம்
மொழியிழந்தால் வாழ்வில்லை காணீ

புன்னை மரக் குயில்களாக,
புவனம் மருவ வாழ்ந்த மாந்தர்,
தின்னக் கொடுத்தோம்.திமிரெடுத்த
சிங்களத்தின் கொடுங்கரத்தில்.

என்ன பிறவிக் கடனிது?
ஏனிந்த அவலத் தொடரது?
தின்னத் தின்ன சின்னத்தனம்.
சிரசெரித்த கோழைத்தனம்.

வண்ணக் கலவை குழைத்த-எங்கள்
வைடூரியங்கள்-எல்லாம்
பண்ணை பிறழ்ந்த பரிதாபம்.
எண்ணக் கிடங்கில் எத்தனை நாள்?

நினைவழித்த நாட்களாய்-இனி
நிதம் கலைந்து போகுமா?
நினைவெழுதும் நாளின்றி-நெஞ்சம்
கனம் கலைத்து காயுமோ?

தொலை தூரம் தெரியாத சொப்பனமாய்-
வலையிறுத்து வஞ்சக பாழகர்கள்-எங்கள்
விலையற்ற வித்தகங்களை எந்த
வினையாற்ற அழித்தார்?

வலி, புரியவைக்க முடியாத வலி.
பலி, பகைக்கு பகை தெரியா பலி.
நலி ,நகையிழந்த நம் செஞ்சோலை நலித்த,
கலி, காலமிழந்த கலி வலியேற்றி -இனி
எந்த வதைமுகம் காட்டும்?

அஞ்சலிக்க மட்டுமல்ல இவ்வாக்கம்.
செஞ்சோலை பாலகரின் நினைவு நெகிழ்வாக,
கொஞ்சி விளையாடும் கொற்றங்களிற்கு தங்க
தலைவன் சமைத்த சபை பற்றி பண்ணாட,
நினைவுகள் தெறிக்க,உள்ளம் பற்றும் கனல் சுமந்தும்

ஈகையின்
இமய வரம்பே!
நெடிதுயர்ந்த வீரக்கனலே!
துயர் தாங்கிய கொடிகளின்,
உயிர்
நெருப்பே!
பகை எரித்து பாளும் அவர் பாதமான பாதை அழிக்க,
உம்மைபுடம்
போட்டு புனருத்தாரணம்,
பூட்டிய பூம்புனல் புனித திருவே!-

நீவிர்
தொட்ட
பகையின் உளப் பரப்புக்கள்,
எல்லாமே உன் பெயருக்குள் அணுவாக,
கரு
எனும் வார்த்தையில் அவை கரியாக,
வரும் பகை திருப்பிய திருவாக,உருமறைத்து,
உளம்
செருக்கி,
சொல்லாப் பெயர் சுருக்கி,
சுயம் எரித்து,
கயம் கலைக்க
கரும்புலியமான கார்த்திகர்களே!

இன்று !
உன் நினைவெழுதும் நாளா?
இல்லை,
நீவிர்
தமிழீழப் பரப்பில் பிறந்த திருநாளா?
அல்லது,
பாரும் பகையே எந்த
பரமத்திற்கும்
அடிபணியாத் தலைவனின் அகத்தில்செருக்காய்
குடியிருந்த
பெருநாளா?
அஃதன்றி-அகிலத்தில் தமிழீழத்தை யாகிக்கும்
அத்தனை
தமிழர்களின் ஆவிதனில்
நீவிர்உனது ஆன்மாவை நிறைவிருப்புடன்,
தமிழீழத்திற்காய்
நிமிர்வெழுதி நிறைவாக்கி,
நிலைவெழுத்தாக்கிய நிறைநாளா?
எத்திரு
நாளென எண்ணி உனை எழுதுவேன்?

செத்திருந்த தமிழினத்தை
உயிர்த்தெழ வைத்த வேதியர்
நீவர்.
உங்கள் சொத்தனைத்தும்-
தமிழீழ தாகமென உயிரெழுதி-
உயிர்
பரப்பி உன்னதமான இந்நாளை
ஆவிக்குள்ளும் அடங்கா எமை மேவித்திரியும்
உன்மெட்டுக்கள்
என்றும்அணைந்து விடா
கட்டுக்களாக -
எமது சந்ததிகள் உள்ள வரை
உம்
வரைபுகள் வகையெழுதும்.

தமிழீழ யாசகர்களே!
தனை சான்றெழுதிய
போசகர்களே!
உமை ஈன்ற மண்ணிற்கானவர்களே!
மனை மீளும்.
விழி
சிரிக்கும்.
உன் குவியங்களின் குழிகள்-
இன்று ஓர் பாரிய
இடைவெளியில்-

ஆயினும்-
ஓயாத,ஒப்புவமையற்ற ஓர்மங்கள்
சலனமின்றி,
சந்தடியகற்றி
சாவாசமாய்,
புலனேற்றி பூப்பார்கள்.
புண்ணியரே!
சேதிவரும்
நாளுடன் -
உன் செந்தமிழாணை கலந்து.

பொதுமை வேணி நீர் ஏந்திய
சிந்தனைகள்.
இனத்தின் தமிழினத்தின்,
தமிழுணர்வின்,
இல்லை தாயக
விடியலில்,
தலைவனின் தார்மீக சமரில்,

ஏன்!
எல்லாவற்றிற்கும்
மேலாக,
சுதந்திரத்தின் அந்த சுந்தர,
விடியலில் நீவிர் கொண்ட
வேட்கைகள்
எந்த வேதத்திற்குள்ளும்
இடிபடாமல் விடுதலை

உச்சாடனத்திற்குள் மட்டுமே
உறைந்திருந்த உணர்வுகள்.
சந்தனக் காற்றாய்

என்றும் எம் நினைவில்.
சரித்திரர்களே!
சாந்தி கொள்.
நல்ல
சங்கதிகளுடன்சஞ்சரிக்கும் நாள் கூடும்.

இந்த
வக்கிரம் வகைத்தவரா -உன்
உத்திரம் வகுப்பார்?
முத்திரமான எங்கள்
சத்திரியர்களின்
சித்திரம் பார்.

எத்திரை வந்தபோதும்,
பத்தரையான
பவித்திரர்கள்.
விதித்திரை விண்ட வீரியர்கள்-அவர்
தேசத்திற்காய்
வீரச்
சமர் கொண்டவர்கள்,அவரைக்
கொன்ற பின்னும் சேடம் வரையும்-
ஆரியத்
தரை அகம் ஆய்ந்தாயா?

தினமும்,
வன்மையாய் முகம் மறைக்கும்-
மூர்க்கம்
காண்.
வெறும் தரை வழிப்பாதையில்,
பார்வை வேண்டாம்.
புனர்
வாழ்விற்கு வகையில்லை,இவர்
அபிவிருத்தியென்று எதை ஆய்கின்றார்?

அடுத்த
வேளை கஞ்சிக்கு அதரம் அற்று,
படுத்த வேளை கிஞ்சிதமாய் கிராகதர்கள்
கிள்ளும்-
இராணுவ சக்கரம் எந்த சதங்கை கட்டும்?

புராணம் பாடும் புலமே
உன் உலவலிற்காய்,
உறுப்பறுத்து உசாவல் நலமென்னும் நர்த்தனம் அறு.

வெறும்
வெளிகள் உள்ளம் உலவாது.
ஊடுகள் உணர சிலாகி.
தாறு மாறாய் தடம் புரண்ட
தமிழ் நிலம்.
ஊறு கொடுத்த தேறுகள் தேச வீதியெங்கும்.

ஆனால்
நீவிரோ!
வெற்றுக் காட்சியில் வேகம் கரைத்து,
எம் வேதம் மறைத்து,
இப்படியா
உரைப்பாய்?
உல்லாச பயணத்திற்காய் உன் உறுப்பமைக்கும்
சல்லாபத்திற்காகவா?
சவக்காடானது எம் தேசம்?

சுய நல சூத்திரர்களே!
நலமானதாய்
நாடு என-
நா ஒளித்து நடுகல் நடாதே.
நீதி,நியம் ஒளித்து எதையும்
ஒவ்வாதே.
எதையும் நாட்டிற்காய் ஒப்பாத சு(க)யமே!

உன்-
சுவடனைத்தும்
பாவியர்கள் பாதம்.
பதகழித்து பாகை சரித்து பல்லாயிரமாய்-
பாடை
விரித்தவர் தடமது.
பரணியிலும் பரவும் பதமது.

உன் சாவால் கூட
மறக்க முடியாத,கூடாத
மனக் காயமது.
சொகுசு பேரூந்து பிரயாணத்திற்காய்
எம்
தேசப் புதல்வர்கள் பிராணன் விடவில்லை.
அன்று எரிந்தது அவர்
களம்-நாளை
அது உன் மனையின் மீதும் பெ(ம)ருகும்.
மறக்காதே நிச்சயம்
இதுவும்-!

பலமுள்ளதே வாழும் இது வாழ்வியல் நியதி.
அது
பணமாக,கருவியாக,படைபலமாக
பலவித முகம் கொள்ளும்-
பலம் அது -
அற்ற போதே
சித்தணைத்த சிலதுகள்
அடிவருடும்.அதுதான்
இன்று சிறீலங்காவில் ஆரியக் கடைவிரிப்பு.
ஈழத்-
தமிழரின்
அவலச் சரிவு.

ஆக!
மீண்டிடும் பலம் கறுக்க
கே.பி யின்
கேனத்தனம்,கோத்தாவுடன்
கோமயம்.

புலமே!
சுதாகரிக்கும் சுயம்
வேண்டும்.அன்றேல்
ஆதியுடன் அந்தமாக அத்தனையும்
கதி அதோ கதிதான்.
அரசியலையும்
ஆத்தமார்த்தாமாய் அகம் கொள்.
தூரத்துப் பச்சை பசுமையே இல்லை.

நேர் கொண்ட வார்த்தையும்,
நிமிர்வான
வாழ்வும்
தேர் கொள்ளும் உனை தோள் கொளும்.

பார் இந்த பாரில்
உனக்கான வாழ்வை
தோள் கொண்ட
தோழர்கள் யார்?

என்றும்,
மறைமுகத்திற்கு
அப்பாற்பட்வர்கள்-.

இன்று!
புல
வாழ்வில்
எத்தனை அறிவுரை ஆற்றும்
இந்த
முத்திலர்களை
புரிந்து கொள்.
முட்டாள்தனமாக
எத்தனையோ?
முத்திரையிடுவர்.
ஐயா
வினா மட்டும் வேண்டாம்?????

இவர்கள்
யாருமே
எம் நித்திலம் பகிரா பாவியர்கள் .---
அல்ல!
இவர்கள்
பவித்திரர்கள்

ஆம்!?
எமை!
காக்க!
அவதாரமெடுத்த
ஆரியர்கள்.

புத்தி கூறும்
புவித்திரர்கள்.

ஏய்!
முட்டாள்களே!
என்---?
தலைவனை விட
தரமெழுதும் த(ச)ரித்திரர்கள்
ஏற்றுக் கொள்.
மன்னிக்கவும்
நேரமாகுது

பூம்பாவை பாட
போ!
சோரம் போ!
பாடு
விடியும் காலையில்
தேசிய கீதம் பாடு.
அதையும்
சிங்களத்தில் பாடு.

இனி
உன் வாசலில்
திருவெண்பாவை+காப்பெல்லாம் விடுத்து
தேசிய கீதம் பாடு.
பாளி மொளியில் பாடு.
தமிழ்
விட்டு வடு.
இல்லை விடு.

மனிதா!
ஈனத் தமிழா!
இனி
மரம் நடும் வேளையில் அரச மரத்தை மட்டும்
தவிர்த்து விடாதே.
உன்
வீட்டு
முற்றத்தில்
அகதியாய்
மகிந்தையும்,மகிந்தாவும்.

அது சிறீலங்கா!
ஐரோப்பா அல்ல????????
13 டிசம்பர் 2010 · விருப்பம் ·

உங்கள் கருத்தைச் சொல்லுங்கள்...

உண்பதுதான் சமிபாடடையும்!
நாம்!
வாயூற பார்த்திருந்தோம்.
வயிறாற-
புசித்திருந்தோமா?

தூரத்துப் பச்சையில்-
துயில் நீத்திருந்த-
என் சமூகமே!
உனக்குள. ஊறும்
பசுமைகளை ஏன் துலைத்தாய்?

பஞ்ச தந்திர கதை படித்ததினால்
எழுந்த பாதகமா?
கல்லை பூசிக்கும் களமே!
உன் காத்திரர்களை ஏன் மறந்தாய்?+
போ!

முத்தென்ன வெண் நகையாள் பாடு.
முன்வந்தெதிரெழுந்தாள்.
பத்துடையீர்!
ஈசன் பழுவுடையீர்!
ஓம்பு!

உன் வீட்டு முற்றமும்
விரைவில்:
ஓடையற்ற,
கோவணம் இழந்த கோபுரமாய்-
தப்பே இல்லை,
தாமரை குளத்தில்,
ஈசன் தவமிருந்து,
உன் சந்ததியை-
தக்க தருணத்தில்
அற்புதம் செய்து ஆய்ந்ததாய் அரற்று.
காவு-

இதுதான்-
உனதான சந்ததிக்கு நீ
மீட்டி வைத்த மிருதங்கம்!

இருக்கும் போது சுவைக்காத எதுவும்-
இழந்தபின் மீட்கும்-
சோக கீதம் தொடரட்டும்.
வேறென்ன உன் வாழ்வில்-
வெகுமதியாய்-
ஈட்டி வைப்பாய்?

போ!
அங்கே ஆலய மணி ஆரவராமாய்!

நீரிலும்,நெருப்பிலும் நீந்தினர் எம்
நித்திலர்!
பேரறியாமல்,பேதமை நீக்க
ஊரறியாமல் உறுப்பேந்திய
சத்தியரை மறந்தீரோ?
இன்று!
சாத்தியமற்ற சாகித்தியத்தை-
சகிப்பு அப்பாற்பட்ட-
சாதனையை நுகருவாயோ ?-எம்
போதனை அகற்றிய போதி மரம் சூழ
வாதனை உனை வாட்ட -எந்த
"மா "வினை சூட்டுவாய்?

மறந்ததுவும்,
துறந்ததுவும்,
பறந்ததான-
பாவனை காட்டும்.?
எதையும்,யாவற்றையும்,
கறந்தனவாக காதகர் வீதி -
உன் உலா வரும்.
வருடும்,
வசந்தத்தின் சுகந்தங்களென
வீதி புனரமைப்பென பூப்புனித நீராட்டும்-

ஐயகோ!
ஆவி உனை விட்டகல,
ஆவன செயும்.அத்தனையையும் அள்ளும்,
"சோ"வினை உனை சூழ,
உனை நெயும்.
பூசை அறிவாயா?

புத்தா!
என -
உனை புணரும்-
வாதனை அறிவாயா?
வற்றியரே!

என்றும்,
பாதை அறியா பரப்பில்-
வெறும் போதையை மட்டும்-
போற்றும்.
போகியரே!

போ!
உன் வீட்டு முற்றத்திலும்-
அயலவரின்-
ஆத்திலும்,
கல்லாக கடை விரித்த-
காடையரை தொழு.
உன்!
விதியின்-
வீதி-
வீரியம் பெறும்.

ஆம்!
கார்த்திகை முடிந்து-
இப்போது-
திருவெண் பாவை பாடு.
உன்-
வெண் பாவை-
ஆரியன் சூடிய-
காலத்தின் கனிவில்-
கல்லை பூசி!
புத்தனின் புனிதக் கால்-
பதிந்ததாய்-
மத்தாப்பிடு!

போததிற்கு-
உன்,
அயலவரையம்-
ஆராவரமாய் ஆதங்கி-
காத்திரர்களின்-
காலடி ஒதுக்கி?

புன்னை மரக் குயில்களாக,
புவனம் மருவ வாழ்ந்த மாந்தர்,
தின்னக் கொடுத்தோம்.திமிரெடுத்த
சிங்களத்தின் கொடுங்கரத்தில்.

என்ன பிறவிக் கடனிது?
ஏனிந்த அவலத் தொடரது?
தின்னத் தின்ன சின்னத்தனம்.
சிரசெரித்த கோழைத்தனம்.

வண்ணக் கலவை குழைத்த-எங்கள்
வைடூரியங்கள்-எல்லாம்
பண்ணை பிறழ்ந்த பரிதாபம்.
எண்ணக் கிடங்கில் எத்தனை நாள்?

நினைவழித்த நாட்களாய்-இனி
நிதம் கலைந்து போகுமா?
நினைவெழுதும் நாளின்றி-நெஞ்சம்
கனம் கலைத்து காயுமோ?

தொலை தூரம் தெரியாத சொப்பனமாய்-
வலையிறுத்து வஞ்சக பாழகர்கள்-எங்கள்
விலையற்ற வித்தகங்களை எந்த
வினையாற்ற அழித்தார்?

வலி, புரியவைக்க முடியாத வலி.
பலி, பகைக்கு பகை தெரியா பலி.
நலி ,நகையிழந்த நம் செஞ்சோலை நலித்த,
கலி, காலமிழந்த கலி வலியேற்றி -இனி
எந்த வதைமுகம் காட்டும்?

அஞ்சலிக்க மட்டுமல்ல இவ்வாக்கம்.
செஞ்சோலை பாலகரின் நினைவு நெகிழ்வாக,
கொஞ்சி விளையாடும் கொற்றங்களிற்கு தங்க
தலைவன் சமைத்த சபை பற்றி பண்ணாட,
நினைவுகள் தெறிக்க,உள்ளம் பற்றும் கனல் சுமந்தும்.

எண்ண அலைகளில் என்றும்,
திண்ணமாய் திறனெடுத்து,
எண்ணாக் காரியத்தை எளிதாக்கி,
எரித்த ஏந்தல் நீ-
வரலாறு!
உன்னை என்றும் வரிந்து வகைத்திருக்கும்.

ஆடு,மாடு,பொன்,பொருளென,
ஓடித் திரிந்த எம் முற்றத்தில்,
நீ!
தேடியதுவும்,தெரிவெழுதி தேற்றியதுவும்,
விடியலின் முகவரியென முத்தாய்ப்பாய்.
சொல்லாமல் செயலாக்கமாக்கிய செவிலியனே!

உன் வைராக்கியத்தில் எந்த-
வரிகள் பொருதும்?இல்லை
பொருந்தும்?
பாடு பொருள் இதுதானென,
ஊடு கூடி தேடும் உன் தெரிவில்,
எத்துணை உறுதி?
பேடு தேடும் தருணங்களில் உன் அகவை.
ஆனால் இந்த அகவையில் உன்-
ஆரோக்கியமான சிந்தனையில் உன்
கருக்கள் சீலமாக தக்கவைத்து!
உருவான உறுதியில் பிரபாகரனின் பிரமத்தை,
பிறழாமல் பின்பற்றிய பிதாமகன் நீ.

விழுப்புண் ஏந்தி!
அந்த விகாரமான பொழுதுகளிலும்- நீ
உதிர்த்தது தம்பி எனும் திருப் பெயர்.
உதிராத பிரமாணம்,
நெஞ்சகத்தில் நெருப்பாக,
நெகிழ்வெழுதிப் போனவனே!

வீரனே!
செல்லக்கிளி அம்மானான தீரனே!
ஞாலத்தில் எங்களின் நாயம் பிறக்க தீயான தீபமே!
ஒப்பாரிகளின் முதுகில்,
ஓர்மம் ஒட்டிய சிங்கள கிங்காதரர்களின் சிம்ம
சொப்பனம் நீ.

ஞாலனே வீரவரலாற்றின் முகப்புரையே
காலம் எமதாக்க கரந்தடியில் கலந்தாயோ!
வித்தாகி விழுதெறிந்த சித்திலனே!
முத்தாகும் எங்கள் முழு நிலம் ஒரு நாள்
சொத்தாகும் வரை சோர்வகற்றி
நித்திலத்தில் உங்களின் நினைவுகளுடன்
நெடும் பயணம் போகின்றோம்.
உங்களின் சத்தியக் கனவை அகத்தில் ஆழப்படித்தபடி.



செல்லக்கிளி அம்மானின் வீர
நினைவு சுமந்து!

தமிழீழ விடுதலை வரலாற்றில் பெரும் பதிவில்-
வெல்ல வழி வகுத்த திருநெல்வேலி
கண்ணி வெடி தாக்குதலில் களப்பலியான
"மாவீரன்" சதாசிவம்-செல்வநாயகம் நினைவாக

சரியாசனம் சாசனமாகாததால்,
புரியாசனம் புதைக்கப்பட்டதால்,
எரியாசனமாய் எழுதப்பட்டு-அந்த
உரியாசனம் உதிர்ந்தே போகுமா?

கரியாசனம் காட்டும்-ஆள
நிலக் கரியாசனமாய் நாளை-
அது தோன்றும் போதினிலே அதன்
வரியாசனம் வைடூரியமாய் மிளிரும்.

"தெரியா"(ஆ)சனம்,தெரியாத்தன​ம்
"வரியா"(ஆ)சனம் வரியாத்தனம்
வெறியாசனம் இலங்கும் சிங்களனால்,
கறையாசனமாய் இன்று புதைகுழியில்-ஆனால்

இவை யாவும்!
கரையாசனமாய் கனதி அள்ளும்-புவி
நிரையாசனமாய் எங்கள் மேனி தளிர
விபராசனமாய் விதி கீறும்-அன்று புரியும்
அவர் வரித்த புதியாசனம்.

பெளதீகாசனம் பகரும் பதிமுறை புரிவீரோ?-அந்த
பெளத்தாசனம் பயிற்றும் பாடையாசனம்-என்றோ அன்றி
பகுத்தாசனமாய் பரணியில் மறு,
தாக்காசனம் மரபெழுதும்.
விகுத்தாசனம் நிச்சயம் எங்கள் வீரம்- ஏற்கும் "விகுதா"(ஆ)சனமாய்-இது

"மா"வீராசனத்தின் மேல் நின்ற மெளன சாசனம்-எல்லா
"சா"ச(க)னத்தையும் எகிற்றி ஏறேறு "மா"சானமாய்-தமிழாசனம்
தரணாசனத்தில் தன் தகு சாசனம்!
தர்மாசனமாய்!
சினையாசனம் சிறப்பேந்தும் சீர்காணீர்.

நாளை பிறப்பெழுதும் நன் நாடாம் தமிழீழத்தின் "மே"சாசனமாய்.

புலத் தமிழனின் புனிதமான நன்றிகள்.
பாதிக்கப்பட்ட பாவிகளின் பரந்த நன்றிகள்.

தென்னிந்திய திரைப்பட கர்த்தாக்களிற்கு!
வன்னி மண் தின்ற வணங்கா மக்களின்
வந்தனை கூறும் நன்றிகள்.

ஈழத் தமிழரின் இதயம் தின்ற,
பாழும் சிங்கள பாவிகள் தங்கள்-
மன அழுக்கின் மகத்துவம் கலைக்க-
இனமானம் சுமந்து ஈர்ப்புடன் இலங்கி
இலங்கையில் இன்றுவரை நெடுத்த,
ஐ.ஐ.பா. விழாவை வாகையுடன்-
தோல்வியுற செய்த செம்மல்களே!

ஈழத் தமிழினம்!
நாளும்,பொழுதும் நலிந்து,
வலி சுமந்து மாளாத் துயர் பருக,
சிறீலங்கா ஆரியன் ஆதங்கித்து மகிழ,
எந்த விதி வரைந்தானோ -அதை
சிந்தையில் சிதைத்து சீரிய அடி கொடுத்த,
சிங்காரத் தமிழுணர்வுடன்-
திண்மையாய் முன்னெடுத்து,
எங்களின் கரம் பற்றி ஏங்கும்-
தமிழ் மனம் சுரக்க ஏந்திய,
ஊடகமாம் சினிமாத் திரையுலகினர்க்கு,
தமிழீழ மக்கள் சார்பாய்!
புலத் தமிழனின் புனிதமான நன்றிகள்.

மங்காத வடுவிருக்க,
மனமெல்லாம் சினமிருக்க,
தினவெடுத்து சினையீன சிங்களம்
வினையிட,
பொங்காத தமிழனாய் பொறுப்பறுக்க நினைத்தீரா?-எங்கள்
தொப்பிள் கொடியுறவை கொக்கென்று நினை

ஆயுத எழுத்தாக எழுத்தாணியை ஏற்றவனே!
பூத்திருந்தாய் எங்கள் புவனத்தில்,
புனித விடுதலை ஒன்றையே யாத்திருந்தாய்.
புத்த நித்தியம் எங்களிற்கு விதைத்த-
சித்த வைத்தியத்தையே சீர்-
தூக்கியிருந்தாய்.

அதனால்!
அவர்தம் ஆயிலியங்களை களைய,
தூக்கினாய் கருவி-அது
எம்!
ஆயுத எழுத்தாக,
அதையே விடுதலை-
எழுத்தாணியாய் ஏற்றவனே!
பாயும் பொழுதிற்காய் உன்னையே பதித்திருந்தாய்.
சாயும் நிலை வரினும் சிங்களன் கையில்
சாயாத கலையல்லவோ காத்திரமாய்-
உன்-
காயாத கனவது.

புறச்சூழல் உனை புரியாத பொழுதாய்,
உறவுகள் உனை அரவணைக்கா கணமாய்,
உன் கண்ணியமான,கடப்பாடு,
திண்மையான செயற்பாடு,
உண்மையான யோகமாக உணரும் பொழுதில்!

நீ!
சத்திய வேள்வியாய்
தமிழீழ மண்ணில் சாவால் சரித்திரம் எழுதி.
புண்ணியனே!
பிறப்புக்களின்
அர்த்தம் ஆரத் தழுவிய வித்தியனே!
விடியும் ஒவ்வொரு கணமும்,
உன் வீரம் சாற்றும் விகற்பத்தில்,
எம் விழி(ளி)ப்புக்கள் உமைத் தழுவும்.

சூழல்!
இன்று சூனியமாய் வரம்பு அள்ளியதாய்,
ஓரு பார்வை அவ்வளவே!
குருதிகள் சிந்தாத குதம் ஏதும் உண்டோ?
இது!
விடுதலை வேள்வி.இதில்
ஆகுதிகள் சாதாரணமான ரணம் சரிக்கா,
எல்லாமே!
இங்க அசாதாரண ஆயிலியம்
இத்தனையும் சுதந்திரம் விடுதலை என்ற பெருங்கனவின்-
இடுகுறி.

ஆம்:
சொல்லணத் துயரம் எம்
பூமிக்கு மட்டும் இல்லை எங்களின்
புதல்வர்களினதும்,
புனிதர்களும் மாவீரக் கனவெழுதும்.

எங்கள்-
தாயகத்தை சிதைத்து,
பிச்சு உதறி,சகலதுவும் பிணக்காடாய்!
வார்த்தைகளிற்குள் அடங்காத அட்டகாசம் அது.
மனிதம் தின்ற கோரத்தின் அரிச்சுவடியது.

இன்றும் அதன் தாரணங்கள் சூடிய வடுக்கள்
அனு தினமும் உள்ளம் அரித்து வெளிவரும்.

ஆயினும்!
புனிதனே உன் பாதம் ஆர்ந்து,அகோரணமாய்
உறுதி பூண்டோம்.
மலரும் தமிழீழத்திற்காய் நாம் மடி சுரப்போம்.
அந்த மகோன்னதம் மிளிரும்.
அரூவமான ஆத்தமங்கள் விழி விரிக்கும்.
விடியும் திசை எம்பால் ஒளிர,
உன் சத்திய வேள்வியின் வழியில்-
எம் வாசல் பூப் பூக்கும்.

சுதந்திரம்,
விடியல்,
எந்த இரத்த வடுவின்றியும்-
விடியாது.
விழி விரித்து,வழி பார்க்கும் பக்குவம் விகற்போம்.
வீழ்ந்தது எழுவதற்கே!
வேதம் படித்தோம்.
பாரில் உன் பாதை செழிக்கும்.
செந்தூரமாய் செந் தமிழீழம்

முகத்திற்கு நேரே சொரிந்த புன்னகைகள்-

முதுகு நேர்த்து சொறிந்த வன்னகைகள்-
தமிழ்
இனத்திற்கு செறிந்த வஞ்சனையின்றி-
எந்த
இகத்திற்கு இழைத்த பஞ்சணையாகும்.




தொலை நோக்கு!

தொலைவல்ல,

கலையால் கரம் தொடு.

விலை போனார்கள் சிலர்:

விதண்டா வாதம் செய்ய சிலர்.

கண்டதையும் கக்கி காசாக்க சிலர்.

விண்டதாக விவாதிக்க வித்தையேற்று சிலர்.

அண்டா,அண்டாவாக அளக்க சிலர்.

கொண்டதெல்லாம் தாம்
விடுதலையின் தலையென்பர் சிலர்.



அன்றலர்ந்த மலராய்,
ஆளுமையாய் அண்ணனுடன்,

சென்றிந்த செம்பகையை,
பொடியாக்கி போனார்களே.
அவர்கள:

பொடிகளல்லர் தமிழுடன் தன்னை,

ஆகுதியாக்கிய கரும்பூ இவர்கள்.



இந்த-
கல்லறையின் கனதிகளையும்,

அதன் காத்திரத்தையும்,
கொண்ட கொள்கையின்
கொற்றங்களையும்,

தன்
சுயத்திற்காக
கொன்று
இங்கு

பிரிந்து நிற்கும் பீடர்கள்
என்று
இவர் உறுதியாய் எங்கள்
உழவன் கரம் கொடுத்தான்.


உறவாடி கெடுக்கும்
உறவு.


இதுதான்
அன்று வரை இன்று ஈறாக
தொடரெழுதும்
ஒட்டு,

எட்டப்பர் க(ஓ)டை.

முள்ளி வாய்க்காலில் விழ்ந்தாலும்-

கள்ளிப் பால் தெளிக்க எங்கள் இனமே
கனதியாய்.


இழி நிலையேற்ற கொடியோரின்
கும்பம் கண்டோம்.


பிரித்தகற்ற முடியா பிடாரிகள் எல்லாம்
இன்று
தானாவே தன்னை பிரிகையாற்றிய
பிம்பம்.
ஒரு சுத்திகரிப்புக்குள்
சுதாகரித்து.

தன் பீடத்தை தானே தகற்ற வரலாறும் இங்குதான்.



நன்றே.

பிரிவில் ஊறும் உறுதியற்ற உருவம் கண்டோம்.

பிறளாத எங்களின் திண்மையான திண்ணம் கண்டோம்.

இனி
விதி அளி(ழி)க்கா வீரியம் பெறுவோம்.

எமக்குள்
களையற்ற காளையரும்,

கனதியான,
தாளையரும்---
வலம் வரும் தலம்.


விடிவெள்ளி இனி தூரமும் இல்லை.

சோரம் போகும் சாரமும் இல்லை.


தோள் தொடும் தோழர்கள் இனி
தேற்றம் பெறுவர்.
ஈழத் தோற்றம் வரைவர்.
ஈகமே இழைந்திரு இயல்பாகும் எல்லாம்.
ஈற்றுவோம் அந்த தோற்றுவாயில் தொகுப்பாக.

எந்த நினைவுகளையும்,
எங்கள் உறவுகளையும்,
எந்தன் சுற்றத்தையும்,
எங்களான முற்றத்தையும்,

நினைவுகளால் என்றாலும்,
களையும் நினைவிருந்தால்,
எல்லாமே அல்,ஆன்,ஒடு,ஓடுவாக
ஓர்மம் களி(ழி)த்தால்!
நாம் தமிழராய் தலை நிமிர்வதில்
எவ்வித யோக்கியதையோ,பாத்தியதையோ
அர்த்தமோ இல்லை.

எனவே!
எனக்குள்,உனக்குள்,எம் எல்லோர்க்குள்ளும்
குமுறும் குரலாய் நான்
இங்கு குறியிடும் குவியத்தை குலைக்க
யாரும் கனவிலும் கடுகள்ள வேண்டாம்.

இது!
தர்மத்தின் குரலாய்
குறி சுடும்.
சூடப்(கற்பூரம்) புத்தியுள்ள
சூட்சுமம் உள்ளோரே!
சுகிப்பீராக!?

என்னைத் தாழ்த்துவதாய்-நீ
தாழ்ந்து போகாதே,நீ
நுணலானால் ஒரு போதும்
அரவமாய் அறம் தீண்டேன்.
மறவாதே மானிடமே!

அனுதினமும்,
உறங்கும் முன் ஒரு கணமாவது
உன் முற்றத்தின் அவலத்தை
உள் வாங்கு!
சிலாகி!
உற்ற வழி தேடு உனக்குள் உறங்கும்.
பிரபாகரங்களின் கரத்தை கைப்பற்று.

ஒரு திவ்விய ஒளி உன் அகம் சூடும்.
கனவுகள் காண்,
அதை தினமும்
புனருத்தாரணம் செய்.
சமூக சிந்தனை அகம் ஊட்ட,
ஏதோ,
ஏதோ ஒன்று உன் இலங்கலில்
இயங்க மடி தேடும்.அந்த
மனிதம்,
அதுதான் உன் இயல்பாக முடி சூட.
எது உன்னால் முடியுமோ?
அது தானாக உனை இயக்கும்.

ரத்தத்தின் சத்தத்தில்
முற்றங்கள் முகை நு

வலி!
அது எனக்கு புரியவில்லை.இந்த
ஆழி சுமந்து ஆற்றிய வேதனையின்,
சுவடுகள் கூட என்னை சுடவில்லை.
ஏனெனில்!
நான் அந்த மண்ணிலும் இல்லை.ஏன் இப்போதும்
நான் அம் மண்ணின் மைந்தனும் இல்லை.

எப்படி இந்த வேதனைகளின் கொடுமைகள்
எனை சுடும்?
அல்லது-
எப்படி என்னால் அந்த ரணங்களின்
கதங்கள் எனை கவ்வும்?நான்
வெளிநாட்டின் வேதகன்.

துப்பாக்கி குண்டின் சத்தங்கள் கூட,
என் செவி மொள்ளவில்லை.
அவர்களின் உத்தமமான,உயர்வான
போராட்டத்தின் பொறிகூட என்னை பாதிக்கவில்லை.
நான்தானே பக்குவமாக புலம் பெயர்ந்து விட்டேனே?
எனக்கென்ன மனக் கவலை?

இராணுவத்தின் வக்கிரகங்கள் எனை
வலமாக்கவில்லை.பேரினவாதிகளி​ன்
ஆழிக்கூத்து எனை சீண்டவில்லை.ஆகவே
அதுவரையில் அவர்களின் அனந்தம் நன்றே.

ஒரு முடறு தண்ணீர்க்கு என் சொந்தங்கள்
உறவுகள் பாடாய் பட்டதை,அதன் ஐீவித
வேதனைகள்--
பாலுக்கழுத பச்சிளம் பாலகரின் அழுகுரலும்,
எந்த பாலுக்கும் வழியின்றி அந்த தாயவள் பட்ட
வேதனைகள்,
வாழும் வயது முற்றி இயங்க முடியாமல்
அந்தரித்த எங்களின் முதியவர்கள்,
சுந்தர வயதில் சுகவாழ்விற்காய்
சுந்தரிகள் அவலத்தில்!
வாலிப வயதில் வளமாக்க வாழ்வை
வையத்தில் வகுக்க வாய்த்த என்
வாலிபர்கள்,

அத்தனை உறவுகளும் போட்டதை போட்டபடி
அடுத்த விநாடியில் எந்த நாடிகளை
இழப்போமன அறியாமல்,அடுத்த வேளை கஞ்சிக்கு கூட
கூடமில்லா கூடறுந்த என்
உறவுகளின் எந்த வேதனையும் என்னை பாதிக்கவே இல்லை.

ஏனெனில்,
நான் இங்கு வசந்தம் விரித்த,
வயலில் அதன் வயப்பில்,
என்னை கறுப்பனே வெளியேறென,
எனை விரட்ட துடிக்கும்,
நாசிகளின் கொதிப்பு எனக்கு பழகி
உடலும்,மனமும் அதனதன் இயல்பிலேயே
எருமை மேல் பெய்த மழையாக,
காலம் செல்ல அதுவே இயல்பாக --

உணர்வுகளின் சூட்சுமமும்,
உணர்ச்சிகளின் லயமும் எனக்கு எந்த ரீதியிலும்
எனை வதைக்கவில்லை.
எனக்கு எப்படி பிறக்கும் ரோசமும்,மானமும்,வெட்கமும்
உப்பு போட்டு தின்றதே எல்லாம் ருசிக்கே தவிர,
உணவிற்காக மட்டுமே?

இல்லவே இல்லை-
என்னமோ நடக்குது,நடந்தது.
யார் இறந்தால்,யாரிழந்தார்?
எதை இழந்தார்?ஏன் இழந்தார்?
எதற்காக இப்படி?
இவைகள் எல்லாம் எனக்கு சம்பந்தமே
இல்லாத கேள்விகள்.

நான் புலத்து குடிமகன்.
என் சுற்றமும்,முற்றமும்
ஏன் சகல உறவுகளும்,உணர்வுகளும்
இந்த புல முற்றத்து கொற்றமே.

முள்ளியவளை எங்குள்ளது?அதன்
பாரிய சரிதம் இப்போ யாது?அங்கு இறந்தவர்கள்
என் உறவும் இல்லை,அதனால் எனக்கு ஏந்த
உணர்வும் இல்லை.

நான் புலத்தில் மலர்ந்த புதியவன்.
என்னை எந்த உணர்வுகளும்,
ஏன் எதுவுமே!
எனை பாதிக்கவில்லை.
நான் இந்த நாட்டு குடிமகன்.
யார் அழுதாலும்,யார் செத்தாலும்
எவர் முட்கம்பிக்கள் வதைந்தாலும்.
எந்த புதைகுழிக்குள் எவரை புதைத்தாலும்,

எவரை சிங்களன் பாலியல் வன்புணர்ந்தாலும்,
யாரின் மார்பகத்தை அவன் அறுத்தாலும்
அரிந்தாலும்,
எவன் பெண்டிரை ஆமி புணர்ந்தாலும்,
எனக்கென்ன!
நான்
புலத்தில்
பிரசாவுரிமை பெற்ற
ஈனத் தமிழன்.
எனக்கு எதுவுமே வலியில்லை.ஆழி
வலித்தெடுத்த வதையும் இல்லை.

ஒன்று தெரியுமா?
நான்
தமிழனே இல்லை.
யேர்மனிய,கனடிய,பாரிசு,சுவி​ட்சர்லாந்து,
ஏன் சர்வதேச குடியுரிமைக்காய்
களம் தேடும் புலக் குடிமகன்.
வாழ்க சிறீலங்காவின் பேரினவாதம்

வீதியில் நடமாட விதி விடவில்லையே?ஐயா

வீணர்கள் விளையாடும் வீதியல்லவா ஐயா

விபூதி பூசினாலும் வினை விடுமா ஐயா -நாம்

எந்த சந்நிதியில் தரிப்பெழுத சதி விழும் ஐயா?



நாளும் கடத்தல்கள் நகரெல்லாம் அழுத்தங்கள்.

பாழும் பரமர்கள் பதிலற்று பாவிகள்.

வேரும், விழுதுமாய் வேய்ந்த பகை நாள் குறிக்க,

ஆருமற்ற அனாதியாய் யார் ஆய்ப்பார்?


இத்தனை அவலமும் சுமந்த எந்தன் சுற்றம்.
இன்னும்
எத்துணை சுமை,சுமக்க அவர் வாழ்வு பறித்தான்?


மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் இயலாமல்,

நெஞ்செரிக்கும் நியங்கள் எந்த கொம்பன் எமை அணைப்பான்?


விடிவு நொடிகளுக்கு மட்டும்தானா?

நொடிக்கும் எமக்கில்லையா?

வல்ல எம் வயலர்களை வார்ந்தெடுக்க பகைக்கு
பாதை விரித்த பாரதமே பதில் இறுப்பாயா?



உனையே துணையென தலைவன் துய்த்த-
பெரும்
கணையை,
துப்பிய பெருந் துரோகத்தின்,
வேரே நீதான்.

இத்தனை அழிவின் அரூப அற்பனே!

கால ஓட்டத்தில் உனதான காத்திரமான பதிலாய்

எம் பாதத்தில் நீ இறைஞ்சும் பாத்திரம் ஏற்பாய்.

பார் இது ஒன்றும் பாஞ்சாலி சபதம் இல்லை.

உனக்குள் உறங்கும் உரிமையை கொய்வதனால்-நீ
உன் சந்ததிக்கு என்ன வரப்பெழுத வயம் வகுத்தாய்?
காவியாகவும்,கரைசலாகவும் உன் காலம்-எந்த
கருவியையும் கைக் கொள்ளாமல் அடிமை தேசத்தில்-என்ன
கருமாந்தமோ உனதான உவப்பற்ற வாழ்வு?

அன்று!
பாட்டி வடை சுட்ட கதை?
பஞ்ச தந்திர கதை தொடராய்----?
இன்று!
மீண்டும் இதையே மீட்கும்
நினைவு வரையும் காலங்களிற்கு இன்னமும்
வயதிருக்கு.

அதுவரை உன் சமூகம்,சுற்றம்,
முற்றப் பரப்பின் விதி மாற்றும் மார்க்கம்,
இனவிடுதலை,
வரலாறு தந்த தருகின்ற,
வயலை விரிவாக்கு.
தமிழ் தானே வளரும்.
சுதந்திரம்,விடுதலை,இனப் பற்று
இவைகளை கையிலெடு.

உன் அழ்மனதில் அறிந்த ஆயிரம்
அவலங்களை களைய எமக்கும் மருந்திடும்
மார்க்கம் உணர்த்து.
மனமார நீ மையிப்பாய்.
விரல் ஒத்தும் உன் எழுத்துப் பொறி
எம்மையும் பொறிக்கட்டும்

வையப் பரப்பில்,அதன் வசந்த செழிப்பில்
வாழ்ந்த இனம்,
வாகையே வகையாய் வயல் மீட்ட வள்ளல்கள்,
தோகை விரித்தாட தோட்டம் அமைத்த தோகையர்கள்,
பாகைகளால் பருதி பருத்து பரவி,விரவியிருந்த
பரிவுகள் எல்லாம் பாவிகளால்,
பறி்தெடுக்கப்பட்ட,
கரி நாள் இன்று.

மாற்றம் அதற்கு மட்டும்தான் மாற்றம் மையல் விரிக்காது.
ஆனால்!
மாற்றம்!
சுழலும் இந்த பூமிப் பந்து
சுமந்து வரும்.
நாள் ஒன்று நயக்கும்.
நலிந்து கொய்யப்பட்ட எங்கள் தோட்டம்-
நயப்பெழுதி நயனம் நயக்கும்.

ஈகத்தார்க்கு இரப்பெழுதும் மனம்,
இகத்தில் இதயத்தில் மட்டுமே எழுதட்டும்.
சொல்லிற்கு முன் செயலாக்கும் சேடியர்கள்,
செய்கை நியம் மொய்ய நாம்-
பொய்கை பொலிவுற போற்றும் எம் வழி செல்வோம்.

நேற்றைய போலவே பொழுது மட்டுமே விடியும்,
நாம் பொருதும் போக்கில் மாற்றம் மருவ,
பொலிவுற ஓா்மம் ஓங்க உலகொழுங்கு மாறும்.
விதைத்த உடன் எதுவும் அறுவடையாகாது.நாம்
விரிந்திருந்தால் வினைகள் விடையிறுக்காமல் ஓயாது.

நீதிக்கு தண்டனையை எந்த நிர்மலன் தொகுப்பான்?
போதித்த புத்தனின் பொய்மையில் உலவ?
சாதிக்கும் சரித்திரம் தர்மம் நிலை நாட்டும்.
பாதித்த எங்கள் பரப்பெழுதி ஊட்டும்.

தமிழ் மண்ணின் தார்மீக விடுதலை வேள்வியில்,
ஈனர்களின் ஈனத்தனமான தாக்குதலால்
உயிர் குழி உறைய,மண்ணில் வீழ்ந்த அத்தனை தமிழ்
மக்களின் ஆத்மங்கள் சாந்தியடைய,
ஒரு கணம் நெகிழ்வால்,உணர்வால்,உயிரால​்
தலை வணங்கி,
ஈழ மீட்புக் கரங்களை ஈகமாய் இறுகப்பற்றி,
மாவீரக் கனவுகள் நனவாகும் வரை,
வரையறையின்றி உறுதியாய் இயங்குவோமென,
எம் மக்களின் ஈகத்தின் மேலொரு சத்தியம் நெய்து,
தொடர்ந்து எங்கள் தாயகக் கடமையை நேர்த்தியுடன் முன்னெடுப்போம்.

தமிழரின் தாகம் தமிழீழத் தாயகம்.

வித்தகம் சூடியா சிங்கள "வே" மகன்கள்,
எத்தகம் மூடி சிதைத்தார்கள்?
உன் சித்தகத்தில் சிறக்கல்லையா?
பித்தகங்கள் பிறவியாக பிடரி வழி
பிறழ்ந்த சிங்களனவன் பிஞ்சு முதல்-எங்கள்
உறங்கு குழிவரை உயிர்த் தண்ணி பறித்தான்.

பொது மக்களின் புதை குழியில் நாளை இவர்
"மா"?வீரக்குதூகலம் கலக்க -எந்த
"பா" ஏந்தினார்கள்?ஆம்
அரக்க சிந்தையர்கள் கால,காலமாக களி(ழி)க்கும்,
அனந்த நிலையது அவர்கட்கும் பொருந்தும்.
எந்த போதினி போற்ற பொய்கை கலந்தார்.

எம் இன அவல "சா"க்களில்:இவர்கள்
"சா"க்கடை திறப்பு.நாம் தீக்குளித்து
எரிந்த மேட்டில் சாம்பல் இன்னமும்
கரையவில்லை.
காயவில்லை!
கல,கலக்கின்றான்
சிங்களக் காடையவன்-பேரினவாத
தெருக் களத்தில்.

புலத்து நண்பனே!
என்ன கடனாற்ற நீ கங்கணம் கட்டியுள்ளாய்?
உன் கடனாற்ற!
வழமைபோல்
வேற்று முகம் காட்டி எந்த தோற்றுவாயில்
உன் வரப்பெழுதுவாய்?

இப்பவும் நீ தூங்க நாளை
உன் வீட்டு முற்றம் மட்டுமல்ல-நீ
கட்டியிருக்கும் கோவணமும் ஆவணமின்றி அகலும்.
விழித்திருக்க,
விவேகமாக செயலாற்று.அஃதின்றேல்
உன் முகவரியை மாற்றினாலும்-உன்
பிறப்பதை மாற்றமுடியாது.அது
உன் ஆயுள்வரை வரையறையின்றி
சந்ததி வரை வரப்பிளக்க வழியாகும்.

பசித்திரு!
பாரில் எப்போதும் விழித்தெழு -நாளை
ஊரில் உன் உறுப்பெழுத.